Семантико-функционалното единство и взаимна адекватност при частите на речта в тюркските езици

Abstract

U ovoj trećoj po redu prikazanoj koncepciji o karakteru vrsta reči u tursko-altajskim jezicima uopšte, i u turskom jeziku posebno, kao osnovni kriterijum njihovog razlikovanja uvažava se semantika, a ne gramatičko uobličavanje. Leksičko-1ramatičko značenje, najme, određuje i njihova svojstva koja se ispoljavaju kako u gramatičkom obliku, tako i u sintaksičkim funkcijama reči. Prema tome, vrste reči su leksičko-gramatički entiteti koji se međusobno razlikuju svojim osnovnim kategorijalnim značenjem - značenjem predmeta, procesualnosti, osobina i t.d., a pri tom se odlikuju vlastitom tvorbom reči, i posebnim morfološkim kategorijama, i sintaksičkim funkcijama. Homonimija, do koje dolazi kod nekih reči i oblika, nikada nije u aktuelnom govoru potpuna, ona se, najme, neprekidno neutralizuje i ograničava putem specifičnog mnoštva fonetskih, morfoloških i sintaksičkih sredstava.