Żywy głos /vive voix /živi glas i pol - sko-serbska wymiana doświadczeń w praktykach śpiewaczych naszych czasów

Abstract

Na podstawie doświadczeń moich i moich kolegów można powiedzieć, że serbska tradycja śpiewacza lub, jak mówi się potocznie, pieśń serbska jest coraz bardziej znana Polakom, a przynajmniej nie tak bardzo obca, jak przed przedstawieniem tego repertuaru i pracą nad nim w ramach Międzynarodowej Letniej Szkoły Muzyki Tradycyjnej1. W ramach tej szkoły, organizowanej regularnie co roku przez Fundację Muzyka Kresów z Lublina, od 2006 roku zaangażowani są również serbscy etnomuzykolodzy i instruktorzy wokalni (w kolejności chronologicznej: Jelena Jovanović, Branko Tadić i Sanja Ranković). Niektóre spostrzeżenia i refleksje na temat metod pracy nad śpiewem tradycyjnym zostały już przedstawione w opracowaniach naukowych opublikowanych kilka lat temu (Ambrazevičius 2012).