Kivy and Langer on expressiveness in music

Abstract

From 1980 onwards, Peter Kivy has put forward that music does not so much express emotions but rather is expressive of emotions. The character of the music does not represent the character or mood of the composer, but reflects his knowledge of emotional life. Unfortunately, Kivy fails to give credit to Susanne Langer, who brought these views to the fore as early as 1942, claiming that the vitality of music lies in expressiveness, not in expression.

Staro pitanje da li muzika može da izražava emocije zauzelo je centralno mesto u filozofiji muzike nakon Drugog svetskog rata, posebno u SAD. Naime, još se od baroknog doba verovalo da muzika može da izražava i izaziva emocije (npr. Drajden /Dryden/): 'Koju to strast muzika ne može da podstakne i uguši'!). Tokom XX veka gledišta se menjaju. Muzika se više ne posmatra kao posrednik fiziološkog iskustva emocija, već kao njihov simbol. Ideja podsticanja (arousal) zamenjena je idejom prepoznavanja. Debata se širi - simbolizacija ili reprezentacija? - a pojedini njeni učesnici traže stroge i precizne kriterijume za izbor pojma kojim bi se opisao semiotički odnos između muzike i emocija. Ipak, čini se da nedostaje jasna veza između tog izbora i njihovih pogleda na značaj muzike. Stiče se utisak da je rasprava o muzici na izvestan način uvučena u aktuelnu filozofsku debatu, posebno u oblasti analitičke filozofije. Jedan od najznačajnijih autora na ovom polju je Piter Kivi (Kivy). Od 1980. godine on u svojim radovima podržava prelazak sa teorije podsticanja na kognitivnu teoriju. Ipak, često kritikuje Suzanu Langer (Langer), koja je na veoma inspirativan način ukazala na potrebu za takvim prelaskom još 1942. godine u svojoj studiji Filozofija u novom ključu (Philosophy in a New Key). Čemu onda kritike? Da li Kivi ne želi da prizna da je Langerova pola veka pre njega definisala pomenuti prelazak? Na osnovu načina na koji on upućuje/ne upućuje na gledišta Langerove, teško je izbeći ovakav zaključak.