Korean opera-film Chunhyang and the trans-cultural politics of the voice

Abstract

This essay examines a Korean opera-film Chunhyang (2000) to show how it departs from the standard practice of Western opera-film and how its uniqueness is generated by the characteristics of indigenous Korean opera P'ansori. In spite of its uniqueness, however, Chunhyang shows its affinities with its Western sisters by confirming what has been criticized by many feminist scholars as one of the most serious problems in the Western tradition of cinema, especially Hollywood's classical films: namely, the gendered politics of the voice.

Čunhjang je korejska opera-film proizvedena 2000. godine u režiji Kvon Taek Ima, dobitnika nagrade za najboljeg reditelja u Kanu 2002. Ovaj film je kinematografska produkcija pansorija, koreanskog žanra koji se može smatrati operom samo u vrlo širokom smislu. U ovom radu se razmatra kako se Čunhjang razlikuje od standardnih praksi zapadnjačke "opere-filma" (kinematografske produkcije opere) i te razlike se povezuju sa karakteristikama koje pansori odvajaju od zapadnjačke opere, uz posvećivanje naročite pažnje dvostrukoj ulozi pevača pansorija kao operskih likova i naratora. Analizom centralne scene filma može se pokazati kako ova dvostruka uloga doprinosi da odnos između operskog glasa i filmske slike bude raznovrsniji, složeniji i sofisticiraniji od onih u standardnom zapadnjačkom tipu opere-filma. Uprkos ovim razlikama u odnosu na zapadnjačku tradiciju Čunhjat pokazuje iznenađujuću bliskost sa svojim zapadnim sestrama utoliko što potvrđuje ono što su mnogi feministički pisci kritikovali kao jedan od najozbiljnijih problema u zapadnjačkoj filmskoj tradiciji, naročito klasičnoj holivudskoj: rodno definisanu politiku glasa. Čunhjang poprima formu pozorišta u pozorištu: on predstavlja lažno scensko izvođenje predstave pansori Čunhjanga koja se prekida i preseca sa vizuelnom ilustracijom pansori narativa. Usredsređujući se na ono što definišemo kao "dvostruko oglašavanje" ("double voicing"), t.j. na simultanu upotrebu operskog pevajućeg glasa i filmskog govornog glasa, demonstriramo da je ženski glas sveden na zvučni efekt, lišen diskurzivne snage, dok je muški glas predstavljen kao sveznajuća moć (kao glas koji prekriva ostale - a voice-over) i kao autorska moć nad filmskim slikama - moć koja se može uporediti sa onim što Džudit Mejn zove "primitivnim naratorom" u filmu spektakla. U zaključku se razmatra kulturni identitet žanra opere-filma. Iako se današnji istraživači područja na preseku opere i filma fokusiraju na Zapadnu Evropu i Ameriku, tvrdi se da su takvi preseci transkulturni fenomeni i da su uzajamni uticaji između opere i filma mogli da se uoče i u azijskim zemljama.