Italian musicians in Greece during the Nineteenth Century

Abstract

In Greece, the monophonic chant of the Orthodox church and its neumatic notation have been transmitted as a popular tradition up to the first decades of the 20th century. The transformation of Greek musical tradition to a Western type of urban culture and the introduction of harmony, staff notation and western instruments and performance practices in the country began in the 19th century. Italian musicians played a central role in that process. A large number of them lived and worked on the Ionian Islands. Those Italian musicians have left a considerable number of transcriptions and original compositions. Quite a different cultural background existed in Athens. Education was in most cases connected to the church - the institution that during the four centuries of Turkish occupation kept Greeks united and nationally conscious. The neumatic notation was used for all music sung by the people, music of both western and eastern origin. The assimilation of staff notation and harmony was accelerated in the last quarter of the 19th century. At the beginning of the 20th century in Athens a violent cultural clash was provoked by the reformers of music education all of them belonging to German culture. The clash ended with the displacement of the Italian and Greek musicians from the Ionian Islands working at the time in Athens, and the defamation of their fundamental work in music education.

U Grčkoj su se jednoglasno pojanje i njegova neumska notacija prenosili kao narodna tradicija sve do prvih decenija 20. veka. U 19. veku je počeo preobražaj grčke muzičke tradicije prema modelu zapadne urbane kulture. Uvedeni su harmonija, zapadna notacija i zapadni instrumenti, zajedno sa odgovarajućom izvođačkom praksom. U tom preobražaju centralnu ulogu su imali italijanski muzičari. Veliki broj njih je živeo na Jonskim ostrvima, od kojih neka (kao i najveće među njima, Krf) nikada nisu bila pod otomanskom vlašću. Na Krfu je nastala muzička kultura koja je bila vrlo slična onoj u tadašnjem Napulju, sa redovnim operskim sezonama i Filharmonijskim društvom koje je bilo modelovano prema napuljskom Konzervatorijumu. Među dirigentima i učiteljima duvačkog orkestra Filharmonijskog društva, mnogi su bili orkestarski muzičari italijanskih gostujućih operskih trupa koji su odlučili da ostanu na ostrvu. Tako su Nikola Olivijeri, Đovani Ragacioli Frančesko Siri, Rikardo Boničoli i drugi, radili na tom mestu naizmenično sa grčkim muzičarima. Ti italijanski muzičari su ostavili znatan broj transkripcija i originalnih kompozicija, od kojih su neke koje su obeležavale značajne događaje iz novije grčke istorije postale vrlo popularne. To je bio, na primer, slučaj sa Boničolijevom "dramskom poemom" Marko Bocari. Boničoli je bio jedan od muzičara (i italijanskih i grčkih) koji su se preselili u Atinu posle 1860-ih godina, težeći pozapadnjavanju muzičkog života u prestonici. U Atini je kulturna klima bila sasvim drugačija nego na Jonskim ostrvima. Obrazovanje je u najvećem broju slučajeva bilo vezano za Crkvu, instituciju koja je tokom četiri veka turske okupacije ujedinjavala Grke i održavala im nacionalnu svest. Sva muzika, bilo istočnog ili zapadnog porekla, beležena je neumskom notacijom. U poslednjoj četvrtini 19. veka zapadna notacija i harmonija su ubrzano prihvatane. Injacio i Rafaele Parizini - otac i sin - bili su pioniri ove transformacije. Injacio je stigao u Atinu 1838. godine, kada je današnja metropola bila samo selo oko Akropolja, ali njegovi napori su bili uzaludni. Rafaele je došao 1845. godine, kada se prestonica već ubrzano razvijala i njegov rad je ostavio značajnog traga na muzički život ovog grada i cele Grčke. On je predavao harmoniju i osnovao nekoliko institucija, među kojima škole orkestar i mešoviti hor. Napisao je prvi traktat o harmoniji na grčkom jeziku. Parizini je postao legendarna figura zbog uspeha svojih dela, iznad svega melodrame Arkadi, dela koje je nadahnuto herojskim stradanjem manastira Arkadi tokom neuspele revolucije na Kritu 1866. godine. Parizini dovodi u vezu ujedinjenje Italije, koje je malo godina ranije ostvareno, sa borbom Krita da se ujedini sa Grčkom. Parizini na neki način poredi neprijatelje Grčke i Italije - Turke i Austrijance. To je delovalo neobično narodu koji je patio pod Turcima i gledao na Zapadnu Evropu kao na izvor prosvećenja. Italijanima i Grcima sa Jonskih ostrva, međutim, to se činilo prirodnim. Oni nisu imali iskustva sa turskim vlastima, davali su utočište italijanskim borcima i uvek odbacivali austro-nemačku kulturu. Ova politička pozadina objašnjava zašto je došlo do oštrog sukoba na planu kulture početkom 20. veka u Atini, kada se pojavio izvestan broj reformatora muzičkog obrazovanja pripadnika nemačke kulture i, osim toga, vagnerijanaca. Sukob je rezultirao marginalizacijom italijanskih i grčkih muzičara poreklom sa Jonskih ostrva i njihovog fundamentalnog rada na muzičkom obrazovanju.